Ο λύκος της στέπας ~ Έρμαν Έσσε

Ο Χάρυ Χάλερ, ή αλλιώς Λύκος της στέπας, είναι ένας άνθρωπος μοναχικός, άρρωστος, μια αυτοκτονική φύση. Μέχρι τη μέση του βιβλίου φαίνεται να είναι παγιδευμένος ανάμεσα σε δύο εποχές και ολομόναχος να κατρακυλά όλο και πιο βαθιά στη δυστυχία. Η κοινωνία στην οποία ζει τον απωθεί, κανοντάς τον να νιώθει ξένος. Ενοχλείται από την ριχότητα των ανθρώπων και τις γελοίες και ανούσιες διασκεδάσεις τους. Δεν συμπαθεί τον τρόπο ζωής τους, τα γυαλισμένα τους σπίτια, τις ανιαρές εργασίες τους, την υποκρισία τους. Εκεινός επιλέγει να ζει με συντροφιά τους μεγάλους κλασσικούς συγγραφείς και μουσικούς του παρελθόντος σε ένα μικρό νοικιασμένο διαμέρισμα και να πίνει τεράστιες ποσότητες αλκοολ. 

Από τη μέση περίπου και μετά, το σκηνικό αλλάζει με την εμφάνιση μίας νεαρής κοπέλας της Έρμιν. Η γνωριμία μαζί της ανοίγει έναν καινούργιο κόσμο για τον Χάρυ γεμάτο με όλα όσα πριν περιφρονούσε. Μαθαίνει χορό, γνωρίζει κόσμο, ακούει σύγχρονη μουσική και βιώνει πρωτόγνωρα συναισθήματα και ηδονές. 

Το καλύτερο μέρος, κατά τη γνώμη μου, είναι όταν ο Χάρυ βρίσκεται σε ένα μαγικό θέατρο, όπου κάθε πόρτα είναι και ένα ανεξερεύνητο κομμάτι της ψυχοσύνθεσής του. Αλληγορικά και με σαρκαστική διάθεση, βλέπουμε την αποσύνθεση του χαρακτήρα του και διυσδίουμε στην ανθρώπινη ύπαρξη.

Ο Έσσε με τον μοναδικό του τρόπο περιγράφει την απεγνωσμένη προσπάθεια ενός ανθρώπου να γνωρίσει τον εαυτό του και να κατανοήσει τις πολλαπλές εκφάνσεις του. Αυτό, λοιπόν, το συναρπαστικό ταξίδι στα βάθυ του εαυτού, μου δημιούργησε πολλά συναισθήματα και ερωτήματα. 

Στην αρχή ένιωθα θλίψη για τον κόσμο μας και τις επίπεδες ζωές μας, που "περνούν ψυθιριστά και αθόρυβα" και κατανοούσα εν μέρει τον λόγο που ο Χάρυ έφτανε τόσο κοντά στην αυτοκτονία, αλλά και την αδυναμία του να προβεί σε αυτήν την πράξη. Όπως ανέφερε, η αυτοκτονία θα ήταν το καταφύγιό του, όταν δεν θα μπορούσε να αντέξει άλλο τον πόνο και γι' αυτό μπορούσε τελικά να τον υπομείνει.

Στη συνέχεια, όμως, άρχισα να αναρωτιέμαι μήπως είναι καλύτερα να απολαμβάνουμε τη ζωή έτσι όπως είναι, να μην βασανιζόμαστε για πράγματα που δεν μπορούμε να αλλάξουμε και να βρίσκουμε μία θέση στην κοινωνία που θα μας κάνει ευτυχισμένους. 

Εσείς τι πιστεύετε; Είναι καλύτερο να "συμβιβαζόμαστε", για να ζούμε ήρεμοι και ευτυχισμένοι ή να παραμένουμε ασυμβίβαστοι, αλλά μοναχικοί λύκοι της στέπας;