Θαυμαστός καινούργιος κόσμος ~ Άλντους Χάξλεϋ

Θαυμαστός καινούργιος κόσμος - Huxley Aldous Leonard | Public βιβλίαΔικαίως εντάσσεται μαζί με το 1984 στα καλύτερα δυστοπικά μυθιστορήματα. Πράγματι, από τότε που διάβασα το 1984, τα ολοκληρωτικά καθεστώτα με σόκαραν, κυρίως λόγω του ελέγχου που ασκείται στη σκέψη και την προσωπικότητα των ανθρώπων (θα μπορούσα να πω "'ατομα", αλλά πιο πολύ με άμορφες μάζες μοιάζουν σε αυτά τα βιβλιά). Δε θα μπω σε διαδικασία σύγκρισης μεταξύ τους, καθώς, πρώτων, έχει γίνει ήδη πολλές φορές και, δεύτερον, τα θεωρώ και τα δύο εξαιρετικά, το ένα χτυπώντας στην πτυχή ότι στο μέλλον οι άνθρωποι θα υποφέρουν και θα ασφυκτυούν, ενώ αυτό εδώ στο ότι θα είναι μόνιμα ευτυχισμένοι.
Αυτό που με έχει βάλει σε σκέψεις στο "Θαυμαστός καινούργιος κόσμος" είναι ότι παίρνει μορφή και υπόσταση η έκφραση "Πρόσεχε τι εύχεσαι". Οι άνθρωποι του παρόντος ελπίζουμε σε πολλά απ' όσα αναφέρονται σε αυτό το βιβλίο και παράλληλα όλοι μας βρισκόμαστε  σε μια ατέρμονη αναζήτηση της ευτυχίας. Στο βιβλίο, όλοι σχεδόν είναι ευτυχισμένοι, υγιείς, δε γερνάνε, δε βιώνουν πολέμους (ή γενικά κακοτοπιές και αρνητικές καταστάσεις). Όλα είναι καθαρά και όμορφα... Είναι, όμως, αρκετά σοκαριστικό να έχεις μια προκαθορισμένη ζωή και εμφάνιση, να έχει διαμορφώσει κάποιος άλλος τις σκέψεις και τις απόψεις σου και να είναι θεμητό να έχεις αμέτρητους ερωτικούς συντρόφος (από πολύ μικρή ηλικία), να παίρνεις ναρκωτικά, για να αποφύγεις όλα τα αρνητικά συναισθήματα και να χαίρεσαι που ο κόσμος είναι πλέον τόσο σταθερός, χωρίς εντάσεις και ανησυχίες.
Επίσης, άλλη μία παρατήρηση που θα φάνει, βέβαια, κάπως σαν σύγκριση, είναι το πόσο με είχε στεναχωρήσει στο 1984 ότι υπήρχε μια τεράστια λίστα από απαγορευμένα βιβλία, που ήταν πάρανομο να διαβαστούν, για να μην ξυπνάει ο κόσμος. Όταν, όμως, διάβασα στον Θαυμαστο Καινούργιο Κόσμο ότι οι άνθρωποι απλά προκαθορίζονταν να μην τους αρέσει το διάβασμα και ότι διασκάδαζαν βλέποντας ομαδικά τσόντες... αυτό ήταν πολύ για να το αντέξω.
Η όλη θεώρηση του Χάξλεϋ είναι πανέξυπνη και για κάποιο λόγο με φοβίζει πολύ, γιατί, αυτός ο κόσμος, ο τόσο σταθερός και φαινομενικά τόσο τέλειος, δεν μπορεί να αλλάξει, γιατί κανείς δεν προσπαθεί να επέμβει στις καταστάσεις, όταν είναι πάντα τόσο χαρούμενος με τη ζωή του. Ποιός θα έδιωχνε συνειδητά την ευτυχία, όταν, ειδικά, το μυαλό του είναι προγραμματισμένο να μην σκέφτεται βαθύτερα;
Όπως λέει και ο Άγριος: "Φαίνεται πανάκριβο το τίμημα της ευτυχίας τους"

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The last flight ~ Julie Clark (Η τελευταία πτήση)

Life and Times of Alexis Zorbas ~ Nikos Kazantzakis (Zorba the greek)

Ελένη ή ο κανένας ~ Ρέα Γαλανάκη