Πανελλαδικες...

Ναι, ειμαι σε αυτη τη φαση της ζωής μου.. Στη φάση που ερχόμαστε αντιμέτωποι με έναν διαρκή αγώνα, με αντιπάλους όλους τους συνομηλίκους μας και κανέναν ταυτόχρονα. Τις πιο πολλές φορές όμως αυτό που πραγματικά προσπαθούμε να ξεπεράσουμε είναι ο ίδιος μας ο εαυτός... τα δικά μας όρια και οι δικές μας αντοχές.
Όνειρα... όνειρα που είχαμε από μικροί και πλέον έχουν πάρει το ρόλο της προσωπικής μας Ιθάκης. Όνειρα που έχουν γίνει στόχοι και μας αναγκάζουν να προχωράμε και να κοιτάμε μπροστά, ανυπομονώντας για τη στιγμή που θα βρεθούμε έξω από τη σχολή της αρεσκείας μας, που για κάποιο διάστημα είχαμε πειστεί πως θα τη βλέπουμε μόνο στον ύπνο μας.
Η φοιτητική ζωή φαντάζει κάτι μακρινό και μαγευτικό, μα πάνω απ' όλα ουτοπικό πολλές φορές. Εκείνες τις φορές που βάζουμε τα κλάματα χωρίς ουσιαστικό λόγο και το μόνο που θέλουμε είναι κάποιος να μας αγκαλιάσει σφηχτά και να μας πει "Θα τα καταφέρεις. Πιστεύω σε σένα"
Κλαίμε, κλαίμε με λυγμούς και μας ρωτάνε γιατί και κάτι ψελίζουμε. Κατά βάθος δεν ξέρουμε ούτε εμείς γιατί. Πίεση αναμεμειγμένη με το φόβο για την αποτυχία, με το φόβο για το μέλλον, με την κούραση και την αυπνία.... Κλαίμε και φωνάζουμε και μας φταίνει τα πάντα και νομίζουν οτι τρελαθήκαμε και η κλεισούρα και το διάβασμα μας έχουν χτυπήσει στο κεφάλι και έχουν δίκιο κάπως αν το σκεφτείς..
Είμαστε δυστυχισμένοι, γι' αυτό κλαίμε. Μας κλέβουν τα καλύτερά μας χρόνια. Τα χρόνια που το μόνο που θέλουμε είναι εκδρομές στην θάλασσα και στα χιόνια και σοκολάτες και έρωτες και δυνατές φιλίες και γέλια εκκωφαντικά και μουσική και τραγούδια. Τα χρόνια που θέλουμε πιο πολύ από ποτέ να ζήσουμε τη ζωή στο έπακρο, αυτά τα χρόνια δεν ζούμε.
Νιώθουμε αλυσοδεμένοι σε ένα γραφείο... καθηλωμένοι σε μια γυριστή καρέκλα... μπροστά σε στήβες από τετράδια και βιβλια και σημειώσεις.... Δεν ξέρουμε από πού να ξεκινήσουμε. Αγχωνόμαστε. Κλείνουμε την πόρτα του δωματίου, ουρλιάζοντας στους αγαπημένους μας να μη μας μιλούν, να κάνουν απόλυτη ησυχία. Απαιτούμε να επικρατεί στο σπίτι νεκρική σιγή. Κάθε μέρα. Δε μιλάμε πια μεταξύ μας, επικοινωνούμε με νεύματα ή επικοινωνούμε μόνο για να φωνάξουμε.
Απομακρυνόμαστε κι απ' τους φίλους μας. Μέχρι το τέλος αυτής της χρονιάς θα χουν μείνει ελάχιστοι στο πλάι μας. Άλλοι θα φύγουν από εγωισμό γιατί δεν είχαμε χρόνο γι' αυτούς. Άλλοι απλά επειδή δε θα έχουν πια κοινά μαζί μας μετά από τοσο καιρό. Άλλοι που περνάνε τα ίδια με εμάς, θα μας καταλαβαίνουν μεν, αλλά μερικοί θα φύγουν επεδή θα καταλάβουν πως υπάρχουν πιο σημαντικοί με τους οποίους θα θέλουν να περνούν το λιγοστό χρόνο τους.
Ίσως το μόνο που θέλουμε να ακούμε τελικά να ειναι κάτι σαν: "Και να μην πετύχεις αυτό το στόχο σου, θα είσαι ακόμα σημαντικός και ακόμα θα αξίζεις. Δεν κρίνεται όλη σου η ζωή από αυτό. Προσπάθησε όσο μπορείς κι εγώ θα μαι μαζί σου να σε υποστηρίζω, αλλά μην τρελαίνεσαι. Και στην αποτυχία, πάλι μαζί σου θα μαι. Ακόμα κι όταν δεν έχεις χρόνο για μένα. Θα είμαι δίπλα σου ό,τι κι αν γίνει..."